Henryk dopiął swego – Anna nie robiła problemów ze zgodą na rozwód, bała się bowiem, że podzieli los swojej ściętej imienniczki. Po wszystkim otrzymała liczne dobra, pozostawała także w dobrych stosunkach zarówno z byłym mężem, jak i z jego córkami. Zapamiętano ją jako miłą i dobrą. Zmarła prawdopodobnie na nowotwór w lipcu 1557. Jako jedyna z żon Henryka spoczywa w Opactwie Westminsterskim.
Katarzyna Howard – piąta żona Henryka i druga, która zakończyła swój żywot przez ścięcie
Urodziła się jako piąte z sześciorga dzieci zubożałego lorda, który odesłał ją do swojej ciotecznej babki, gdy miała dziesięć lat, aby tam dokończyła edukację. W jej posiadłościach przebywało wiele dzieci z biedniejszych szlacheckich rodzin, a niewielka kontrola i brak systematyczności nie sprzyjały nauce. Przyszła królowa z trudem umiała czytać i pisać. Na pewno nie można też było nazwać ją pobożną – już mając 13 lat zaczęła flirtować ze swoim nauczycielem muzyki. W dwa lata później została kochanką zarządcy. Para traktowała się jak małżeństwo, dopóki ciotka kategorycznie nie ukróciła związku.
Tego samego, 1539 roku, wujek Katarzyny zapewnił jej miejsce na dworze Anny Kliwijskiej. Tam szybko zwrócił na nią uwagę król, który traktując ją jak „różę bez kolców” - niewinną nastolatkę, zaczął obsypywać ją prezentami. Pobrali się w lipcu 1540 roku. Dla dużo młodszej, żywiołowej Katarzyny związek ze starzejącym się królem z pokaźną nadwagą i nieprzyjemnie pachnącą raną na nodze było ciężkie do zniesienia. Pocieszenie znalazła w ramionach zaufanego dworzanina Henryka, Thomasa Culperera. Schadzki organizowała dwórka, Jane Parker (notabene ta sama, która zeznaniami pogrążyła Annę Boleyn i jej brata oraz zaświadczała o nieskonsumowaniu małżeństwa króla z Anną z Kleve).
Para była jednak na tyle nieostrożna, że plotki o ich romansie wkrótce rozniosły się także poza dwór. Dowiedział się o nich również Tomasz Cranmer, który powtórzył je królowi. I choć Henryk nie uwierzył, rozkazał sprawdzić dokładniej tę sprawę. Gdyby nie znaleziono dowodów, być może skończyłoby się na kolejnym rozwodzie. Przechwycono jednak list miłosny Katarzyny do Culperera, co właściwie równało się z wyrokiem śmierci. Wykonano go 13 lutego 1542. W odróżnieniu od Anny Boleyn jednak młoda królowa została ścięta toporem. Razem z nią pozbawiono głowy powierniczkę romansu, Jane Parker.
Katarzyna Parr. Ostatnia żona Henryka VIII
Po śmierci Katarzyny Howard po raz pierwszy król nie miał nikogo innego na oku. Zawiedziony niewiernością młodej żony wydał serię praw mających chronić go przed podobną pomyłką – jako zdradę stanu traktowano zatajanie przez kobietę jej doświadczenia seksualnego, a osoby mające jakieś informacje o rzekomym niegodziwym prowadzeniu się kandydatki na żonę pod karą śmierci miały donosić królowi o zasłyszanych wiadomościach. Idealną partią wydawała się zatem... wdowa.
Od Katarzyny Parr, która miała za sobą już dwa małżeństwa, nie trzeba oczekiwać było dziewictwa. Nie uważano jej za piękną – do opisywania jej używano tylko określeń wychwalających cechy charakteru. Mimo to Henryk zaczął interesować się nią jeszcze przed śmiercią jej drugiego męża, trawionego nieuleczalną chorobą, gdy była dwórką jego córki, Marii. Problem tkwił w tym, że kobieta była zakochana w kimś innym.
Po przemyśleniu sytuacji zdecydowała się jednak przedłożyć propozycję króla nad własne szczęście i wyszła za niego 12 lipca 1543. Nie tylko utrzymywała dobre relacje z dziećmi Henryka, ale też doprowadziła do polepszenia jego relacji z nimi, czego świadectwem jest wydany przez niego akt sukcesyjny przywracający córki do linii dziedziczenia korony. Podczas wyprawy męża na wojnę z Francją przez kilka miesięcy z powodzeniem władała jako regentka – mówi się, że jej efektywne rządy były inspiracją dla Elżbiety do jej późniejszego władania. Choć została wychowana jako katoliczka, prawdopodobnie skłaniała się ku protestantyzmowi. Świadczyć o tym może jej znajomość ze znaną działaczką reformacji Anną Askew, jak również pewne podejrzane z punktu widzenia katolicyzmu tezy zawarte w książce Katarzyny – Lamentacje Grzesznika.
W pół roku po śmierci Henryka poślubiła Tomasza Seymoura, swojego dawnego ukochanego. Ze względu na krótki odstęp czasu od zgonu króla przez kilka miesięcy utrzymywali to w tajemnicy, gdy fakt jednak w końcu się wydał i tak wybuchł skandal – szczególnie urażoną poczuła się Maria Tudor, która nigdy jej tego nie wybaczyła. Mając 35 lat Katarzyna zaszła w ciążę, co było dość niespodziewane, jako że nie udało się w trzech poprzednich małżeństwach. Zmarła w wyniku gorączki popołogowej 5 września 1548 roku.
Autorka książki „Sześć żon Henryka VIII” porównuje wszystkie z nich do postaci przedstawionych na kartach tarota – Katarzynę Aragońską do Zdradzonej Żony, Annę Boleyn do Kusicielki, Joannę Seymour do Dobrej Kobiety, Annę Kliwijską do Brzydkiej Siostry, Katarzynę Howard do Złej Dziewczyny i Katarzynę Parr – do Prawdziwej Matki. Zestawienie trafne czy nie – nie ulega wątpliwości, że każda z kobiet różniła się od poprzedniej. Wykształceniem, temperamentem, wyznawana wiarą. Mimo tego, że żadnej z nich nie można było odmówić inteligencji, były zależne od męża, zdane na jego łaskę i niełaskę. A przecież wydaje się, że zasługują na pamięć wykraczającą poza określenie jako „jedna z sześciu żon”.
Autorem tekstu Rozwiedziona, ścięta, zmarła... Żony Henryka VIII jest Sylwia Śmiechowicz. Materiał został opublikowany na licencji CC BY-SA 3.0.
Czytaj też:
Dopiero ostatnia żona Jagiełły urodziła mu upragnionego syna. Polski król miał wtedy... 70 lat