Nie żyje gen. Tadeusz Bieńkowicz „Rączy”, żołnierz AK. „Nie lękał się ani niemieckich, ani sowieckich lanc”

Tadeusz Bieńkowicz urodził się 15 kwietnia 1923 r. w Lidzie na ziemi grodzieńskiej. W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej, służąc w 77. Pułku Piechoty AK Okręgu Nowogródzkiego pod dowództwem por. Jana Borysewicza „Krysi”. Walczył z okupantem niemieckim i sowieckim.

Uczestniczył m.in. w brawurowym szturmie na niemiecki garnizon w Horodnie na Polesiu oraz wielu innych akcji, jak zdobycie Ejszyszek w rejonie solecznickim i stacji kolejowej Werenów, likwidacja Ortskommandatury w Kaleśnikach czy odbicie kilkudziesięciu polskich skazańców z niemieckiego więzienia w Lidzie. Następnie działał w Gdańsku, skąd – z uwagi na zagrożenie ze strony UB – wyjechał do Krakowa i rozpoczął studia na Akademii Handlowej. Należał przy tym do antykomunistycznej konspiracji. Został aresztowany w 1950 r. Przez siedem miesięcy poddawano go torturom, lecz oprawcy nie zdołali złamać Tadeusza Bieńkowicza. Bohaterski żołnierz został skazany na dożywocie. Wyszedł z więzienia w roku 1956.

Przez całe dziesięciolecia gen. Bieńkowicz krzewił wśród młodzieży wiedzę o zbrodni katyńskiej i prawdę o działalności AK oraz Żołnierzy Niezłomnych, zwłaszcza na Kresach. Był współzałożycielem Związku Więźniów Okresu Stalinowskiego, pełnił funkcje prezesa Polskiego Związku Więźniów Komunizmu w Krakowie, sekretarza Małopolskiej Rady Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz Fundacji Muzeum Historii AK, a także prezesa oddziału Nowa Huta w Związku Inwalidów Wojennych Rzeczpospolitej Polskiej. Był członkiem Rady Honorowej Okręgu Nowogródzkiego ŚZŻAK w Warszawie, Klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari, Stowarzyszenia Ziemi Lidzkiej w Lidzie.

Gen. Bieńkowicz szczycił się Orderem Wojennym Virtuti Militari V kl., został też odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kampanii Wrześniowej, Krzyżem Więźnia Komunizmu z Mieczami, Odznaką Weterana, Honorową Odznaką Żołnierza AK.