Chociaż od odkrycia DNA minęło półtora wieku, od rozszyfrowania jego struktury ponad 50 lat, a od opracowania metody sekwencjonowania równo 40, geny mieszkańców Starożytnego Egiptu pozostawały dla naukowców nieprzeniknioną zagadką. Powodem takiego stanu rzeczy był… klimat. Łańcuchy DNA mogą w doskonałym stanie przetrwać w niskich temperaturach, jednak wilgotność w egipskich grobowcach oraz chemikalia stosowane do balsamowania zwłok skutecznie niszczyły struktury genetyczne mumii. Najnowsze osiągnięcia naukowe pozwoliły jednak na poradzenie sobie z tym problemem.
Naukowcy z Instytutu Maxa Plancka oraz Uniwersytetu w Tybindze postanowili za wszelką cenę odtworzyć genotyp Egipcjan, by ustalić ich pochodzenie. W tym celu pobrali próbki od 151 egipskich mumii pochodzących z okresu pomiędzy 1388 roku przed naszą erą a 426 rokiem naszej ery. Wszystkie odnaleziono w Abusir el-Meleq nad Nilem. Część z nich znajdowała się w Tybindze oraz Felix von Luschan Skull Collection w Museum of Prehistory przy Staatliche Muzeum w Berlinie. Badania pozwoliły odtworzyć pełny genom w trzech przypadkach i pokazać DNA mitochondrialne w dziewięćdziesięciu.
Jeden z badaczy, Johaness Krause przyznał, że naukowców zaskoczył fakt, iż w okresie 1300 lat odnotowano „pełną genetyczną ciągłość”, gdy w okresie tym Egipt był podbijany przez m.in. Aleksandra Macedońskiego, Greków, Rzymian, Arabów i Asyryjczyków. Co więcej, w genotypie nie odnaleziono wielu śladów ludności pochodzenia subsaharyjskiego. Dla porównania przeanalizowano próbki 100 współczesnych Egipcjan i 125 mieszkańców Etiopii. Wyniki pokazały, że ostatnie 1500 lat to proces „afrykanizacji” państwowych spadkobierców faraonów. Równocześnie naukowcy stwierdzili, że fakt, iż wszystkie próbki pochodziło z tego samego obszaru geograficznego w środkowym Egipcie, może mieć wpływ na wynik.
Badania pokazały również, że mieszkańcy starożytnego Egiptu byli blisko genetycznie spokrewnieni z mieszkańcami wschodniej części basenu Morza Śródziemnego oraz półwyspu tureckiego.