Po tym jak na przełomie 1937 i 1938 200 tysięcy cywilnych mieszkańców ówczesnej stolicy Chin padło ofiarami gwałtów (kobiety niezależnie od wieku – red.) oraz mordów (niezależnie od wieku i płci – red.) ze strony żołnierzy Cesarskiej Armii Japonii, dowództwo podjęło decyzję o stworzeniu systemu domów publicznych, w których zamykano kobiety z podbitych terenów (głównie Korei, Chin, Wietnamu czy Filipin – red.) zmuszane do tego, by świadczyły usługi seksualne żołnierzom. Niewielka grupa kobiet godziła się dobrowolnie na taką sytuację.
Gwałcili nawet 12-latki
W 2015 roku Japonia zgodziła się ustanowić fundusz o wartości 8,3 miliona dolarów, z którego wypłacono kolejne odszkodowania koreańskim ofiarom praktyki niewolnictwa seksualnego. Liczba żyjących jest trudna do oszacowania, gdyż, choć dolną granicą wieku zmuszania do prostytucji było 12 lat, to wiele kobiet zmarło w trakcie wojny z powodu brutalnego traktowania, po wojnie z powodu obrażeń, lub ukrywa informacje o przeszłości ze względu na napiętnowanie w społeczeństwach. Z części relacji świadków wiadomo, że ofiarami japońskiej brutalności wobec kobiet padały również Europejki i Amerykanki, które służyły jako pielęgniarki w bazach wojskowych w Azji Południowo-Wschodniej i rejonie Pacyfiku lub mieszkały w kolonialnych posiadłościach.