Pierwszy zestaw do transmisji i odbioru sygnału telewizyjnego opatentował już w 1897 Jan Szczepanik. Sprzęt nazywał się telektroskop i wyświetlał obraz złożony z kolorowych punktów. Zasada działania była taka sama, jak przy współczesnych telewizorach, jednak niska rozdzielczość nie pozwalała jeszcze na wyświetlenie niczego "ciekawego". Aparat ze względu na koszty i pionierski charakter nie przyjął się.
W latach dwudziestych telewizją interesowano się już powszechnie. W 1929 inżynier Stefan Manczarski skonstruował nadajnik i niewielki odbiornik, na którym jednak już było "coś" widać. Dwa lata później Edward Twardow i Fryderyk Dyrna w katowickim oddziale Polskiego Radia nadali pierwszą eksperymentalną transmisję telewizyjną, którą odebrali na własnoręcznie skonstruowanym odbiorniku. Do audycji dla masowego odbiorcy było jednak jeszcze daleko.
Przełomowa transmisja z Prudentialu
Przełom nastąpił dopiero w 1935 roku, gdy w warszawskim oddziale Polskiego Radia zaczęto na poważnie myśleć o uruchomieniu regularnych audycji telewizyjnych. Na najwyższym piętrze wieżowca Prudential zbudowano studio telewizyjne oraz antenę nadawczą o zasięgu ok. 20 km.
Pierwszą eksperymentalną audycję nadano 5 października 1938 roku. Zawierała występ Mieczysława Fogga oraz film "Barbara Radziwiłłówna". Audycję można było obejrzeć na odbiornikach w kilku punktach w Warszawie (prywatnych telewizorów wówczas jeszcze nie było).
Kolejną audycję nadano niespełna rok później 26 sierpnia 1939. Miała być ona już wstępem do regularnej transmisji. Niestety wojna przerwała ten wątek rozwoju telewizji. Na kolejne audycje trzeba było czekać do 1952 roku.
Artykuł zatytułowany Eksperymentalna audycja telewizyjnazostał pierwotnie opublikowany na stronie Muzeum Historii Polski. Materiał został opublikowany na licencji CC BY-SA 3.0.
Czytaj też:
„Kevin sam w domu” i „007 Quantum of Solace”. Co w weekend w telewizji?