26 lipca 1400 r. Władysław Jagiełło wydał dokument, w którym odnowił w Krakowie uniwersytet. Jego pierwszym po odnowieniu rektorem został Stanisław ze Skarbmierza. Wszechnica krakowska była zorganizowana na wzór paryskiej. Składała się z czterech wydziałów: teologicznego, prawniczego, medycznego i filozoficznego.
Pierwszy uniwersytet w Krakowie został powołany przez Kazimierza Wielkiego 12 maja 1364 r. Był drugim w Europie Środkowej - po praskim, założonym w 1348 r. Jednak po śmierci swego fundatora w 1370 r. podupadł i zaprzestał działalności. Próby jego wznowienia datują się od 1390 r. Był to proces długotrwały i skomplikowany.
Ważnym krokiem w kierunku powołania wszechnicy był dokument papieża Bonifacego IX z 1397 r., który zezwalał na założenie w Krakowie wydziału teologicznego. Odnowienie placówki było w dużej mierze zasługą zmarłej w 1399 r. królowej Jadwigi, która przeznaczyła na nią w testamencie swoje szaty, pieniądze i klejnoty. Dzięki nim wszechnica otrzymała budynek u zbiegu ulic Żydowskiej i św. Anny.
Do założenia placówki była potrzebna kadra naukowa. Wywodziła się ona w dużej części ze wspomnianego uniwersytetu praskiego. Najstarsza lista profesorów z 1404 r. wymienia ich 31. Wśród nich było wielu wybitnych uczonych, w tym Stanisław ze Skarbmierza, autor działa De belli iustis. Zawarł w nim pogląd, że wojną sprawiedliwą jest jedynie wojna obronna, i to wyłącznie w określonych warunkach. Z krakowską wszechnicą związanych było także wielu innych wybitnych prawników i teologów: Jan Szczekna, Mikołaj z Gorzkowa, Bartłomiej z Jasła.
Autorem tekstu Odnowienie fundacji Uniwersytetu w Krakowie jest BW. Materiał został opublikowany na licencji CC BY-SA 3.0.
Czytaj też:
Córka Kazimierza Wielkiego po latach została teściową Jagiełły. Kim była Anna Kazimierzówna?