W 1598 roku zmarł ostatni car Rosji z dynastii Rurykowiczów, syn Iwana IV Groźnego, Fiodor. Po jego śmierci wybuchły walki o tron, co zachęciło Rzeczpospolitą do interwencji. Pretekstu do długoletniego wplątania się w wojnę o rosyjską koronę dostarczył rzekomy syn Iwana, Dymitr zwany Samozwańcem. Podając się za zmarłego w 1591 roku carewicza, przybył w 1602 roku do Polski, gdzie zyskał poparcie niektórych możnych. Dzięki ich pomocy w 1605 roku wkroczył do Moskwy i koronował się. Wkrótce jednak został obalony, a Rosja pogrążyła się w chaosie.
Sytuację postanowił wykorzystać król Zygmunt III. W 1609 roku rozpoczęła się wojna polsko-moskiewska. Zygmunt III obległ Smoleńsk. Na odsiecz obrońcom ruszyły wojska cara Wasyla Szujskiego. Hetman Żółkiewski rozbił je pod Kłuszynem. W rezultacie zawarto rozejm z bojarami, zgodnie z którym carem miał zostać królewicz Władysław. Porozumienia nie zaakceptował jednak król. W 1611 roku padł Smoleńsk. Jednak niedługo potem skapitulował polski garnizon w Moskwie, a carem wybrano Michała Romanowa.
Rozejm w Dywilinie
W 1617 roku królewicz Władysław próbował po raz ostatni, bezskutecznie, odzyskać tron moskiewski. Jego doradcy rozpoczęli negocjacje pokojowe zakończone podpisaniem w Dywilinie rozejmu na czternaście i pół roku. Na jego mocy Polacy zatrzymali ziemie zdobyte przez Zygmunta III: Siewierszczyznę, Czernihowszczyznę oraz Smoleńszczyznę, co spowodowało, ze Rzeczpospolita obejmowała największy obszarem m w historii.
Autorem tekstu Rozejm w Dywiliniejest AU. Materiał został opublikowany na licencji CC BY-SA 3.0.
Czytaj też:
Bękarty Kazimierza Wielkiego. Kim były nieślubne dzieci władcy i ich tajemnicze matki?