22 maja 1911 roku rozkazem dziennym ustalono podstawy organizacyjne uformowanych w maju czterech drużyn skautowych.
Ich kierownictwo objęli: pierwszej lwowskiej naczelnika Kościuszki - Czesław Pieniążkowicz, drugiej lwowskiej naczelnika Chodkiewicza - Franciszek Kapałka, trzeciej lwowskiej pułkownika Platerówny (żeńskiej) - Olga Drahonowska (później Małkowska), czwartej lwowskej Mohorta - Andrzej Baternay.
Władzę nad drużynami objęła Komenda Skautowa z naczelnikiem Kazimierzem Wyrzykowskim na czele, która w grudniu przekształciła się w Związkowe Naczelnictwo Skautowe.
Z inicjatywą zorganizowania polskiego ruchu skautowego wyszedł Andrzej Małkowski, który wcześniej prowadził działalność społeczną w organizacjach sokolskich. W Sokole Macierzy we Lwowie prowadził kursy instruktorskie, na terenie Małopolski wygłaszał liczne odczyty.
Od skautów do harcerzy
Dla oddziałów skautowych Andrzej Małkowski przetłumaczył publikację Roberta Badena-Powella, która została wydana pod polskim tytułem Scouting jako system wychowania młodzieży. Przy współpracy Ignacego Kozielskiego Małkowski redagował także pismo „Skaut”.
Stopniowo ruch skautowy rozszerzył się na ziemie polskie zaboru pruskiego i rosyjskiego. W okresie I wojny światowej drużyny skautowe odegrały dużą rolę w walce o niepodległość. W 1918 r. drużyny skautowe i drużyny harcerskie połączyły się, tworząc Związek Harcerstwa Polskiego.
Autorem tekstu Powołanie we Lwowie pierwszych drużyn skautowychjest WL. Materiał został opublikowany na licencji CC BY-SA 3.0.
Czytaj też:
Nowe odkrycie na Westerplatte. Archeolodzy odkopali pozostałości symbolu bohaterskiej obrony