80. rocznica ostatniego aktu warszawskiego koszmaru. Wiedzieli, że nie mają szans, ale woleli zginąć w walce

80. rocznica ostatniego aktu warszawskiego koszmaru. Wiedzieli, że nie mają szans, ale woleli zginąć w walce

Dodano: 
Kierowanie Żydów do wagonów bydlęcych, stojących przy Umschlagplatz przy ul. Stawki w Warszawie.
Kierowanie Żydów do wagonów bydlęcych, stojących przy Umschlagplatz przy ul. Stawki w Warszawie. Źródło: Wikipedia
22 lipca 1942 r. Niemcy rozpoczęli operację o kryptonimie „Grossaktion Warschau”. Pod tym eufemizmem kryły się masowe wywózki Żydów z warszawskiego getta do obozu zagłady w Treblince, gdzie mordowano ich w komorach gazowych. W ciągu zaledwie dwóch miesięcy, w bydlęcych wagonach wywieziono ok. ćwierć miliona ludzi.

W przedwojennej Warszawie mieszkała największa w Europie społeczność Żydów. Liczyła ona ponad 350 tys. osób, co stanowiło ok. jednej trzeciej ówczesnej populacji stolicy naszego kraju.

Mur wokół getta w Warszawie powstał wiosną 1940 r.

Piekło warszawskich Żydów rozpoczęło się tuż po zajęciu miasta przez wojska niemieckie, co nastąpiło 1 października 1939 r. Kilka dni później okupant wydał szereg zarządzeń przeciwko nim, np. zablokowano należące do nich konta bankowe i depozyty, wprowadzono przymus pracy dla wszystkich między 14. a 60. rokiem życia, zamknięto synagogi czy nakazano nosić opaski z gwiazdą Dawida.

Stopniowo wprowadzano także ograniczenia przemieszczania się Żydów, których kulminacją było zamknięcie ich w getcie wiosną 1940 r. Otoczony murem obszar został utworzony w północnej części Warszawy.