Historia klasztoru na Jasnej Górze rozpoczęła się 9 sierpnia 1382 r. To właśnie wtedy książę Władysław Opolczyk ufundował klasztor na wzgórzu pod Częstochową i oficjalnie osadził w nim sprowadzonych kilka tygodni wcześniej paulinów z ich macierzystego klasztoru św. Wawrzyńca pod Budą na Węgrzech.
Klasztor na Jasnej Górze formą zadośćuczynienia i pokuty
– Decyzja Władysława Opolczyka o fundacji klasztoru częstochowskiego ma przynajmniej trzy płaszczyzny: polityczną, religijną i religijno-polityczną – tłumaczy w rozmowie z „Wprost” dr Sebastian Adamkiewicz z Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi. – Po pierwsze cała kariera polityczna Opolczyka opierała się na wsparciu Ludwika Węgierskiego i rodu Andegawenów. To właśnie Ludwik był wielkim mecenasem pustelniczego zakonu paulinów. Jego liczne fundacje pozwoliły wyrosnąć temu zgromadzeniu, a Węgry stały się centrum ich misji. Sprowadzenie paulinów na ziemie polskie było jednym z aktów przyjaźni wobec polityki węgierskiej – dodaje historyk.
A przypomnijmy, że w tym czasie polskim królem był właśnie Ludwik Węgierski, który zmarł miesiąc po ufundowaniu przez Opolczyka jasnogórskiego klasztoru. Zmarłego władcę na tronie zastąpiła jego córka, Jadwiga, która wkrótce została wydana za mąż za Władysława Jagiełłę. A ten, jako świeżo ochrzczony katolik, w przyszłości znacząco wspierał rozwój samego zakonu paulinów na Jasnej Górze i przyczynił się do renowacji obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej.