Ta śmierć smoleńska

By ginął prezydent z małżonką, ministrowie, dowódcy wszystkich rodzajów wojsk, biskupi, posłowie, najwyżsi urzędnicy państwowi. By w jednej chwili, nagłej i niespodziewanej państwo traciło legion najznakomitszych swych przedstawicieli. Tak chyba nie zdarzyło się w historii nowożytnej w żadnym państwie na świecie. W rozumieniu tak historii, jak każdej polityki podobne wydarzenie staje się kataklizmem. Dramatem tak głębokim, że trudnym do zrozumienia i zinterpretowania. Oto w tej jednej chwili zakołysał się i zadrżał cały nasz polski świat. W jednej chwili straszliwie zabolało nas wszystko, co w nas dobre, czyste, szlachetne i uczciwe. W tej jednej chwili runęły i gdzieś znikły wszelkie podziały, różnice, pretensje i spory. W jednej chwili Polska stała się znowu jedną Polską: zrozpaczoną, wspólną, milczącą w żałobie.

Rozdzwonią się wszystkie polskie dzwony. Jak zawsze, kiedy dzieje się w naszej polskiej historii coś najważniejszego. Odezwą się, jak nakazuje nasza tradycja wszystkie z wielkim wawelskim Dzwonem Zygmunta. Dzwonią tak już od wieków. Odzywają się na dobre i na złe. Rozkołysały się tak w 1918 r., gdy Polska powracała na mapę świata, i rozdzwoniły się szczęściem i radością w 1989 r., gdy do Polski powracała wolność. Dzwoniły jednak także na śmierć prezydenta Narutowicza w 1922 r., na śmierć wielkiego Piłsudskiego w 1935 r. czy śmierć polskiego papieża w 2005 r. Cichutko, bo w latach niewoli nie można było inaczej, dzwoniły na wieść o zbrodni katyńskiej, czy śmierci gibraltarskiej. To bowiem dzwony polskiej historii. Bywało szczęśliwej i bywało najokrutniej doświadczanej przez los.

Nagle wszyscy pomyśleliśmy podobnie, że oto zginęli, odeszli ludzie, którym ta Polska zawdzięczała, że już w latach wolności dzwony polskiej historii mogły brzmieć pełnym głosem. Czy ktokolwiek, czy oni sami mogli przypuszczać, że dzisiaj będą dzwonić na ich cześć. Czy ktokolwiek mógł przewidzieć, że to najgłośniejsze w naszej historii smoleńskie cmentarzysko po 70 latach pochłonie swoje nowe ofiary. Że od dzisiaj katyński rozdział naszych dziejów dopisze ten nowy dramat Polski i śmierć swego prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Jeszcze wczoraj krytykowanego, kwestionowanego, osądzanego, jak każe polityka, bez najmniejszej litości. Dzisiaj, jak już każe historia, tragicznego, tak bardzo polskiego, że aż wielkiego.