Już historia samego Manifestu PKWN jest ciekawa – 21 lipca w Moskwie powołano PKWN, z inicjatywy polskich komunistów, a już dzień później powstał Manifest, który wzywał Polaków do walki przeciwko niemieckim wojskom. Oficjalnie, dokument ogłoszono w Chełmie, w rzeczywistości jednak został on wcześniej wydrukowany w Moskwie, po aprobacie samego Józefa Stalina.
Manifest (w wielkim skrócie) unieważniał konstytucję kwietniową z 1935 roku i odebrał prawo rządowi londyńskiemu do reprezentowania narodu polskiego i oddawał władzę w Polsce komunistom – w kraju rządzić miała Krajowa Rada Narodowa.
W 1945 roku, decyzją Krajowej Rady Narodowej zdecydowano, że 22 lipca będzie świętem narodowym. Co więcej – Narodowym Świętem Odrodzenia Polski zastąpiono dotychczasowe Święto Niepodległości z 11 listopada.
22 lipca 1945 roku obchodzono po raz pierwszy Narodowe Święto Odrodzenia Polski, miało ono "upamiętniać po wsze czasy odrodzenie niepodległego i demokratycznego państwa polskiego”. Coroczne obchody obejmowały cały kraj i 22 lipca był dniem wolnym od pracy – organizowano festyny, koncerty, pokazy a przede wszystkim, parady.
Na ten dzień planowano również oddawanie do użytku wielu przedsięwzięć władz – w kolejnych latach, tego samego dnia, 22 lipca otwierano: Trasę W-Z (w 1949 roku),, produkcję legendarnego "malucha” (Fiata 126p) czy Trasę Łazienkowską w Warszawie (1974 r.). Tego dnia otwarto również Dom Towarowy Smyk (1951 r.) czy DH Junior przy Marszałkowskiej (1961 r.)
Najbardziej hucznymi obchodami NŚWP były obchody w 1955 roku, kiedy to oddawano do użytku Pałac Kultury i Nauki oraz Stadion X-lecia. W defiladzie brały udział czołgi, armaty, na nowym stadionie Zorganizowano Festiwal Młodzieży.
Bardzo często też zdarzało się, że huczne otwarcia w zasadzie były tylko iluzoryczne – po 22 lipca, zaraz zamykano nowe inwestycje by je… dokończyć. Taki los spotkał np.: Most Gdański, który otwarto na święto narodowe w 1959, a następnie zamknięto na kilka dni, by dokończyć prace. Ostatecznie, most otwarto 31 lipca 1959 rok.
