Ostatnie co można powiedzieć o nowożytnej Rzeczypospolitej, to to, że była spokojnym miejscem. Świat staropolskich „panów braci” był wyjątkowo przesiąknięty przemocą. Używanie szabli i pistoletu było na porządku dziennym, krwawe swady i najazdy stanowiły niemal codzienność, a zabicie chłopa lub Żyda nie oznaczało, że morderca pozbawił życia człowieka równego sobie.
Były jednak i takie przestępstwa, które powszechnie uznawano za niewybaczalne. Do takich należało królobójstwo, czyli zamach na życie aktualnie panującego monarchy. Bardzo źle widziane było również podniesienie ręki przez wojskowych na swojego dowódcę. Oczywiście zdarzały się sytuacje, gdy dla przykładu magnaci „usuwali” niewygodne sobie osoby. choć właściwie tylko w jednym przypadku pamięć o takiej zbrodni tak bardzo zakorzeniła się w świadomości społecznej, że inspirowała pisarzy i poetów.
Piekarski na mękach
W historii Polski, w porównaniu z dziejami innych państw, przypadki królobójstwa zdarzały się wyjątkowo rzadko. Jedyny, udany zamach na życie królewskie miał miejsce 8 lutego 1296. Wtedy to, w Rogoźnie, na zlecenie margrabiów brandenburskich, zamordowany został Przemysł II. Następna potwierdzona źródłami próba zabójstwa monarchy miał miejsce dopiero w XVII wieku. 15 listopada 1620 roku przed warszawską kolegiatą św. Jana, Michał Piekarski dokonał nieudanego zamachu na życie Zygmunta III Wazy. Co skłoniło tego sandomierskiego szlachcica Piekarskiego do targnięcia się na osobę króla?