Korzenie polskich barw narodowych sięgają królewskich herbów dynastii Piastów. To wtedy polscy władcy zaczęli używać jako swojego herbu białego orła na czerwonym tle. Biały orzeł w czerwonym polu utrzymywał się także w czasach Jagiellonów. Był to wtedy symbol wykorzystywany na tarczach oraz na chorągwiach królewskich i państwowych.
Historia polskich barw narodowych
Barwami królewskimi w czasach Rzeczypospolitej Obojga Narodów była z kolei chorągiew złożona z trzech pasów: dwóch czerwonych umieszczonych w dole i na górze oraz przedzielającego je pasa białego, na których umieszczano zwykle czterodzielny herb Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Barwy biała i czerwona były używane też w proporcach przyczepianych do kopii polskich husarzy. W tradycji wojskowej wykształciły się z kolei stroje, a następnie mundury w kolorach białym, czerwonym i granatowym. Później takie barwy odróżniały też Polaków w wielonarodowych armiach walczących u boku Napoleona.
Jednoznacznie jako barwy narodowe kolory biały i czerwony zostały wykorzystane w pierwszą rocznicę uchwalenia konstytucji 3 maja. Podczas uroczystych obchodów damy wystąpiły w białych sukniach przepasanych czerwoną wstęgą, a panowie nałożyli na siebie biało-czerwone szarfy.
Polskie barwy narodowe formalnie zostały po raz pierwszy określone w czasie powstania listopadowego. Od wybuchu powstania zaczęto używać różnych kokard jako symbolu walki o niepodległość. Jako znaku przynależności do zrywu niepodległościowego używano kokardy białej. Bardziej radykalne Towarzystwo Patriotyczne używało z kolei kokardy błękitno-biało-czerwonej. Używano też kokard dwukolorowych – biało-czerwonych.
Barwy narodowe uchwalono w czasie powstania
7 lutego 1831 roku na wniosek posła Walentego Zwierkowskiego z Towarzystwa Patriotycznego, Sejm podjął odpowiednią uchwałę. Jako polskie barwy przyjęto kompromisowo barwy biało-czerwone.
„Izba Senatorska i Izba Poselska po wysłuchaniu Wniosków Komissyi Sejmowych, zważywszy potrzebę nadania jednostajnej oznaki, pod którą winni się łączyć Polacy, postanowiły i stanowią:
Artykuł 1.
Kokardę Narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Xięstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym
Artykuł 2.
Wszyscy Polacy, a mianowicie Wojsko polskie te kolory nosić mają w miejscu gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były.
Przyjęto na posiedzeniu Izby Poselskiej dnia 7 Lutego 1831 roku”
Uchwała była pierwszym w dziejach Polski i jednym z pierwszych na świecie aktów prawnych regulujących kwestię barw narodowych.
Polska flaga
Barwy biało-czerwone były od tej pory konsekwentnie używane w okresie zaborów jako narodowe barwy Polski. 3 maja 1916 roku już w formie flag, barwy biała i czerwona zostały po raz pierwszy użyte masowo dla uczczenia 125. rocznicy uchwalenia Konstytucji. Samo powstanie współczesnych flag narodowych nie jest starym zjawiskiem, gdyż związane jest bezpośrednio z powstaniem państw narodowych, a więc można je datować dopiero od XVIII wieku.
Po odzyskaniu niepodległości barwy i kształt flagi zostały uchwalone przez Sejm Ustawodawczy 1 sierpnia 1919 roku. Od tamtej pory kolory biały i czerwony na polskiej fladze (chociaż w różnych odcieniach) potwierdzały kolejne władze państwowe. Do dziś flaga jest jednym z najważniejszych symboli Rzeczpospolitej, a co roku 2 maja w Polsce uroczyście obchodzony jest Dzień Flagi.
Czytaj też:
CNN zaliczyła sporą wpadkę. Wszystko przez flagę PolskiCzytaj też:
Biało-czerwona flaga nad Berlinem zawisła 2 maja. Polacy w szturmie stolicy III Rzeszy