Dr hab. Wiewióra zwraca uwagę, że pierwsze prace archeologiczne, które odbyły się w obrębie zamku w latach 60. XX wieku nie przyniosły odpowiedzi na pytania dotyczące czasu powstania czy rozplanowania budowli.
Dzięki tegorocznym badaniom naukowcy dowiedzieli się też, że pozostałości murowanego zamku wysokiego zostały niemal kompletnie rozebrane. Na szczęście udało się im odkryć ich zarys wyraźnie rysujący się w badanych nawarstwieniach ziemi. Dzięki temu badacze będą w stanie w przyszłości zrekonstruować wygląd warowni. W innej części zamku - międzymurzu - archeologom udało się odkryć dobrze zachowany fragment muru parchamu – licującego fosę zamkową i chroniącego zamek wysoki od wschodu.
Zamek w Starogrodzie ma bardzo bogatą historię. Do 1454 roku był siedzibą komturii, ale wcześniej - na krótki czas po bitwie pod Grunwaldem – zajęły go wojska Władysława Jagiełły. Ostatecznie wrócił do Korony po wojnie trzynastoletniej, w roku 1479, stając się siedzibą starostów królewskich. Odbudowa zamku, zniszczonego w wyniku działań wojennych, nastąpiła w 1495 roku z inicjatywy króla Jana Olbrachta. Twierdza uległa zniszczeniu w czasie wojen szwedzkich w XVII wieku, dlatego pod koniec tego stulecia podjęto się jego odbudowy. Jednak od lat 70. XVIII wieku był rozbierany aż do lat 20. XX wieku.
Badania terenowe są możliwe dzięki środkom przyznanym przez resort nauki w ramach Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki. Celem szeroko zakrojonego przedsięwzięcia „Castra Terrae Culmensis – na rubieży chrześcijańskiego świata”, którym kierunek dr hab. Wiewióra, jest próba odpowiedzi na podstawowe pytania dotyczące budowy, topografii, układu przestrzennego i funkcjonowaniem zamków krzyżackich na obszarze ziemi chełmińskiej.