Sprawne zorganizowanie służb porządkowych, które chroniłyby obywateli i dopiero co przywróconą państwowość, było jednym z priorytetowych zadań administracji. Od samego początku starano się powołać do życia zinstytucjonalizowaną formację, której zadaniem byłoby czuwanie nad przestrzeganiem ładu publicznego.
Rolę tę spełniała najpierw Milicja Ludowa kontrolowana przez PPS, a później także Policja Komunalna. Istnienie obok siebie dwóch organizacji o nie całkiem efektywnej strukturze i niejasno określonych kompetencjach prowadziło do licznych konfliktów. Rozpoczęto więc intensywne prace mające na celu unifikacji obydwu służb i podporządkowania ich jednej wspólnej Komendzie Głównej.
24 lipca 1919 r. została uchwalona ustawa o Policji Państwowej. Straciły wówczas moc dekrety dotyczące Milicji Ludowej (z 5 grudnia 1918 r. i 7 lutego 1919 r.) oraz Policji Komunalnej (z 9 stycznia 1919 r.).
Nowa formacja, jako państwowa służba bezpieczeństwa, miała za zadanie zapewnić spokój i porządek publiczny. Na jej czele stanął komendant główny, zależny bezpośrednio od ministra spraw wewnętrznych. Tworzenie jednostek terenowych było początkowo możliwe jedynie na ziemiach byłego Królestwa Polskiego.
Artykuł zatytułowany Utworzenie Policji Państwowejpierwotnie został opublikowany na stronie Muzeum Historii Polski. Materiał został opublikowany na licencji CC BY-SA 3.0.
Galeria:Policjanci i policjantki na przedwojennych zdjęciach