Po przejęciu władzy przez Hitlera w styczniu 1933 roku jego ulubieniec zostaje szefem policji monachijskiej i dostaje nadzór nad kolejnym projektem – budowy i kierownictwa obozu koncentracyjnego w Dachau. Wraz z przeprowadzonym przez NSDAP ujednoliceniem wszystkich landów Himmler posiadł władzę nad policją w całym kraju a dodatkową został przez Göringa mianowany inspektorem Gestapo, który miałby zrobić porządek w coraz bardziej nieprzyjemnych relacjach między SA a partią. Jako zdeterminowany człowiek, który wiedział, czego chce, zakończył sprawę zgrzytów raz na zawsze. Najpierw przygotował grunt – poprzez SS zaczął rozpuszczać plotki o planowanym puczu SA oraz podkreślał homoseksualne tendencje Röhma, co miało przekonać cztery miliony członków SA. Pod pretekstem zebrania z uczestnictwem Führera zwołano całe kierownictwo SA, w tym też byłego kolegę szefa SS, Strassera, czy byłego kanclerza Kurta von Schleichera. Wszystkich zamordowano od razu gdy zebrali się oni nad jeziorem Tegernsee – tylko niektórzy mieli wątpliwe szczęście przeżycia do następnego ranka. Przy okazji pozbyto się też podejrzanych i niewygodnych osób z partii oraz przeciwników systemu.
Ojciec „Trupich Główek”
Mając z głowy problematyczną SA, organizacja Himmlera przejęła kontrolę nad porządkiem w całym państwie. SS dodatkowo dostała misję przygotowania i kierowania budową obozów koncentracyjnych w całym kraju oraz zarządzania nimi. Do tego ostatniego zadania powołano specjalną grupę, pełniącą nadzór w poszczególnych obozach – tzw. „Trupie Główki” (Totenkompf). Po ujednoliceniu wszelkich oddziałów porządkowych Himmler może się od 1936 roku cieszyć mianem szefa niemieckiej policji. Od 1937 roku Gestapo może już bez koniecznych dowodów „prewencyjnie” aresztować obywateli uznanych za wrogich.
Wraz z początkiem drugiej wojny światowej zakres obowiązków Himmlera rozszerza się na funkcję Komisarza do spraw umocnienia niemieckiej narodowości, która jest związana z polityką przesiedleń i prześladowań w okupowanych terenach. Wszystko oczywiście w myśl nazistowskiej idei rasy. W wyjątkowo brutalny sposób politykę tę odczuwa Polska – Himmler rękami swojej SS organizuje przesiedlenia, prześladowania oraz egzekucje tysięcy Żydów i Polaków.
Architekt rozwiązania ostatecznego
Pośród nawału pracy związanej z wojną Himmlerowi pozostaje jednak czas na zawirowania rodzinne. W 1940 roku rozwodzi się z żoną, zamiast której wybiera (może na wzór Hitlera) sekretarkę, która rodzi mu dwoje dzieci. Himmler ciągle cieszy się ogromnym zaufaniem Wodza, który powierza mu nadzór sił policyjnych w okupowanych krajach, związany również z ostatecznym rozwiązaniem kwestii żydowskiej. Führer w 1941 roku zleca mu zadanie znalezienia rozwikłania dla problematycznych przesiedleń. Himmler daje odpowiedź jeszcze pod koniec tego samego roku – zamiast wywózek, proponuje transport europejskich Żydów na śmierć do obozów koncentracyjnych. Hitler akceptuje koncepcję miesiąc później.
W kolejnym roku Himmler rozwiązuje również kwestię Lebensraumu dla Aryjczyków. Jego Generalplan Ost zakłada wywózkę milionów Polaków, Czechów, Ukraińców i wielu innych narodowości na Syberię. Według nazistowskiej ideologii byli oni podludźmi, którzy i tak nie zasługiwali na nic lepszego. Zadowolony z kreatywności swojego szefa policji Hitler daje mu w 1943 roku dodatkowo stanowisko ministra spraw wewnętrznych. Był to czas, w którym wojna dla Niemców była już nie do wygrania, jednak Himmler nie dał tego po sobie poznać. W jego przemówieniu z 1944 roku przed najwyższymi oficerami SS w Poznaniu szczycił się, że Endlösung jest jego największym zwycięstwem, a wytępienie europejskich Żydów stanowi powód do dumy.
Samobójcza kolaboracja
Po nieskutecznym zamachu Stauffenberga 20 lipca 1944 roku Führer jeszcze bardziej docenia lojalnych mu ludzi i daje Himmlerowi władzę na Wehrmachtem. W końcu spełnia się dziecięce marzenie ulubieńca Hitlera – jest dowódcą. Co prawda tylko nad armią zapasową, ale i tak próbuje ze wszystkich sił zrobić wszystko, co w jego mocy, aby podtrzymać morale żołnierzy. Jego metodą są egzekucję osób nielojalnych. Jest to znak desperacji – alianci z zachodu i wschodu prą na Niemcy, a u Himmlera wychodzą braki doświadczenia militarnego. Nic dziwnego więc, że jego próby stworzenia linii obronnej okazują się porażką.
Sam ucieka do lazaretu dla członków SS. Widząc, że jest w beznadziejnej sytuacji próbuje uratować własną skórę – stara się skontaktować z aliantami z propozycją negocjacji pokojowych. Hitler dowiedziawszy się o tych przedsięwzięciach swojego pupila zwalnia go ze wszystkich funkcji i wydaje nakaz aresztowania. W maju 1945 roku Himmler próbuje jeszcze dostać się do nowego rządu, zostaje odrzucony i wreszcie ucieka anonimowy, razem z falą uchodźców. Nierozpoznany, dostaje się do niewoli brytyjskiej. Dopiero gdy alianci orientują się, że mają przed sobą jednego z największych zbrodniarzy nazistowskich Niemiec Heinrich Himmler 23 maja 1945 roku w swojej celi połyka kapsułkę z trucizną.
Autorem tekstu Heinrich Himmler – drugi potwór w państwie jest Julia Zeyer. Materiał został opublikowany na licencji CC BY-SA 3.0.