Heinrich Himmler urodził się 7 października 1900 roku w Monachium. Wychowywany przez dyrektora szkoły Gebharda i jego żonę Annę dorasta w mieszczańskim dobrobycie o silnym zabarwieniu katolickim z domieszką nacjonalistycznego konserwatyzmu. Jako dziecku ciężko zachorował na gruźlicę, po której rekonwalescencja zajęła prawie dwa lata. Oprócz rywalizacji z dwoma braćmi dzieciństwo późniejszego zbrodniarza przebiegało spokojnie. W szkole był lubiany zarówno przez nauczycieli jak i kolegów z klasy. Już jako chłopak miał wyjątkowe zdolności organizacyjne oraz bezwzględną determinację w dążeniu do celu – cechy, które bardzo mu się przydały w czasie pełnienia ważnych administracyjnych funkcji przy Hitlerze. Po maturze w 1917 roku zgłasza się na ochotnika do wojska, jednak ze względu na okulary zostaje odrzucony i decyduje się na wybór ścieżki oficerskiej, która wraz z końcem wojny zostaje przymusowo zamknięta. Tak kończy się jedno z największych marzeń Heinricha Himmlera.
Pilny student i antysemita
Niezadowolony z rozwoju w niemieckiej polityce powojennej Himmler protestuje przeciwko nasilającej się od 1919 roku rewolucji komunistycznej. Samo powstanie Republiki Rad w jego ojczystym kraju sprowadza do Żydów, którzy od dziecka w jego rodzinie byli przedstawiani jako źródło wszelkiego niepowodzenia. By walczyć z wrogami wewnętrznymi znów próbuję dostać się do sił zbrojnych, jednak znów jego chęci nie zostają docenione. Idzie za to na studia rolnicze na Politechnice w Monachium.
Ukończywszy je z dyplomem dostaje pracę jako asystent w firmie zajmującej się nawozem. Szybko jednak zrozumiał, że nie odpowiada to jego ambicjom i wreszcie został przyjęty do organizacji paramilitarnej „Reichskriegsflagge”, założonej w 1923 roku przez Ernsta Röhma i związanej z nazistami. Organizacja szybko została zdelegalizowana za próbę doprowadzenia do upadku rządu w Monachium i przejęcia władzy, która wprowadziłaby „Ordnung” w socjalistycznym kraju związkowym. Himmler podczas puczu monachijskiego pełnił funkcję chorążego Röhma, co jest ciekawym szczegółem zważywszy na późniejszy rozwój relacji między tymi dwoma panami. W tym samym momencie życia Himmler wstąpił również do NSDAP. Nowo nabytym członkostwem cieszył się krótko, bo nazistowska partia została z inicjatywy prezydenta Friedricha Eberta zakazana w listopadzie tego samego roku.
Heinrich Himmler: karierowicz
Delegalizacja NSDAP nie powstrzymuje Himmlera przed dalszym zgłębianiem politycznych czeluści sceny narodowosocjalistycznej. Lojalnie walczy o uwolnienie partii, a w kampanii do Landtagu wspiera Gregora Strassera, również działacza NSDAP. Zaskarbił sobie tym zaufanie organizacji i od razu po wznowieniu jej działalności jego kariera wystartowała z zabójczym tempem. Wspina się po kolejnych stanowiskach: od gauleitera, poprzez zastępcę dyrektora propagandy partii aż do kierownika Schutzstaffel (SS) w 1929 roku. Wtedy SS jeszcze wiele brakowało do statusu morderczej i zatrważającej instytucji, jaką stała się z biegiem lat – na przełomie lat 20. i 30. była jedynie młodszą siostrą bardziej rozbudowanej Sturmabteilung (SA) i liczyła zaledwie 280 członków.
Himmler spełnia swoją rolę wzorowo – w 1930 roku SS liczy już 2700 gniewnych mężczyzn. W międzyczasie żeni się ze starszą od siebie o osiem lat Margarethe Boden, z którą przez kilka miesięcy bezowocnie prowadzi fermę kurczaków. Po urodzinach córki opuszcza wiejskie życie i wraca do zadań, do których wydaje się być stworzony i szybko odnosi kolejny sukcesy. Udaje mu się usamodzielnić SS, w tym samym roku zostaje też posłem do Reichstagu.
Zabójczo lojalny
Od początku lat trzydziestych coraz częściej dochodziło do konfliktów między SA a czołówką NSDAP – członkowie Oddziałów Szturmowych czuli się pominięci w wyborach i zajęli budynek partii, żądając odejścia samego Hitlera. Była to pierwsza poważna próba lojalności Himmlera wobec Führera, którą rozwiązał wzorcowo wprowadzając swoich SS-manów i pacyfikując kiedyś bardziej wpływowego starszego brata. Ta akcja miała okazać się tylko uwerturą do właściwego pokazu kto kim rządzi. Swoją lojalnością Himmler w oczach Hitlera zasłużył na wspięcie się krok wyżej w drabince partyjnej – w 1932 rok zostaje mianowany szefem bezpieczeństwa siedziby NSDAP: „Brązowego Domu” w Monachium. Wtedy grupa jego podopiecznych w SS liczy już ponad pięćdziesiąt tysięcy osób.