Aktywnie w życie „poważne” polityczne włączył się w 1774 roku. W tym roku 13 angielskich kolonii w Ameryce powołało I Kongres Kontynentalny, na którym deputanci przyrzekli wierność wobec Jerzego III, ale wysnuli także konkretne żądania wobec Londynu. Washington wziął w tym wydarzeniu udział jako delegat, ale nie zabrał na nim głosu. Rok później odbył się II Kongres Kontynentalny, w którym również wziął udział Washington. Tym razem brał czynny udział w obradach i zasiadał w komisji zajmującej się sprawami wojskowymi. 5 czerwca 1775 roku został przez Kongres mianowany Naczelnym Dowódcą Armii Kontynentalnej. Jego kandydatura została zgłoszona przez Johna Adamsa jako kompromisowa i przyjęta jednogłośnie. Uważano go za zdecydowanego przywódcę, który potrafi powstrzymać swoją ambicję.
Już następnego dnia Washington wygłosił mowę, w której wzywał kolonie do jedności i potępił lokalny partykularyzm. Formalnie przejął dowództwo nad armią 3 lipca 1775 roku. Jego pierwszym militarnym sukcesem było zmuszenie Brytyjczyków do ewakuacji Bostonu w marcu 1776 roku. Następnie udał się z armią do Nowego Jorku.
4 lipca 1776 roku w Filadelfii II Kongres Kontynentalny ogłosił deklaracja niepodległości Stanów Zjednoczonych. Washington miał w tym czasie w Nowym Jorku 20 tysięcy słabo wyszkolonych żołnierzy przeciwko 32 tysiącom Anglików pod dowództwem braci Williama i Richarda Howe’ów. Wojska Korony zaatakowały Nowy Jork, a amerykańska armia przegrała bitwę na Long Island. Washington został zmuszony do stopniowego odwrotu najpierw na inne nowojorskie wyspy, a następnie do New Jersey i Pensylwanii.
W Boże Narodzenie 1776 roku George Washington odniósł sukces w bitwie pod Trenton. Następnie w styczniu rozbił angielskie wojska w Princeton, jednak później przegrał bitwy pod Brandywine Creek (11 IX 1777) i Germantown (4 X). W skutek tych porażek nie był w stanie utrzymać Filadelfii i wycofał wojsko na leża zimowe do Valley Forge. Tam amerykańska armia doświadczyła bolesnego kryzysu, a jej największym problemem stały się masowe dezercje. Naczelny dowódca był ostro krytykowany w Kongresie.
Washingtonowi udało się jednak przetrwać zimę, w czasie której poprawił stan armii i podreperował morale żołnierzy. W lutym 1778 roku okazało się, ze po zwycięstwie pod Saratogą z poprzedniego roku (w którym duża role odegrał Tadeusz Kościuszko) amerykańskie starania o niepodległość poprą zbrojnie Francuzi.
W czerwcu 1778 roku Washington odparł atak Brytyjczyków pod Montmouth. Następnie, po połączeniu z oddziałami francuskimi armia ruszyła do Wirginii. 17 października 1781 roku Washington przyjął pod Yorktown kapitulację wojsk brytyjskich generała Cornwallisa, która przesądziła o wyniku wojny o niepodległość.
W 1782 roku zwolennicy silnej władzy wykonawczej proponowali, aby George Washington koronował się na króla Stanów Zjednoczonych. Generał uznał tę propozycję za „odrażającą” i jej nie przyjął. Po zdobyciu Nowego Jorku w grudniu 1783 roku ustąpił ze stanowiska naczelnego wodza i powrócił do swojej posiadłości w Mount Vernon.
Washington jako dowódca podlega zróżnicowanym ocenom. Przyznaje mu się, że nie złamał się nawet w najtrudniejszych momentach, których w trakcie wojny nie brakowało. Poza tym doskonale znał nieprzyjaciela i z tego względu stosował taktykę unikania wielkich bitew, skupiając się na odwrotach i atakach z zaskoczenia, które opanował do perfekcji. Z kolei krytycy zarzucają mu z jednej strony nadmierną władczość jak na republikańską armię, a z drugiej brak zdecydowania. Miał również popełniać wiele taktycznych błędów na polu walki.
Prezydent George Washington
Po zwycięstwie nad Anglikami w dyskusji na temat formy państwowości, jaka mają przyjąć Stany Zjednoczone, George Washington stanowczo popierał koncepcję federacji i silną władzę głowy państwa. W 1787 przewodniczył konwencji w Filadelfii, która miała za zadanie opracowanie Konstytucji dla tworzonego kraju. Konstytucja weszła w życie 4 marca 1789 roku, po ratyfikacji przez wszystkie stany.
4 lutego 1789 roku odbyły się wybory na prezydenta Stanów Zjednoczonych. To właśnie George Washington został jednomyślnie wybrany przez elektorów na to stanowisko. Jego zaprzysiężenie odbyło się 30 kwietnia w Nowym Jorku, ówczesnej stolicy USA. Wiceprezydentem został federalista John Adams. W swoim orędziu nowy prezydent zadeklarował politykę jednoczenia unii i reprezentowania interesów całego narodu.