Podczas II wojny światowej obok działań zbrojnych trwała także walka propagandowa, mająca na celu zastraszenie lub ośmieszenie przeciwnika oraz podtrzymanie na duchu mieszkańców podbitych przez Niemców ziem. Bardzo popularną formą takiej walki było malowanie na murach rozmaitych napisów i znaków. W zachodniej Europie pojawiały się m.in. skróty WC (inicjały Winstona Churchilla) oraz RAF (Royal Air Force - Królewskie Siły Powietrzne, czyli brytyjskie lotnictwo wojskowe).
Znak Polski Walczącej
W okupowanej Polsce zajmowała się tym Organizacja Małego Sabotażu "Wawer". Najsłynniejszym znakiem malowanym na murach polskich miast był znak Polski Walczącej, składający się z dwóch liter: górnej P i dolnej W w kształcie kotwicy. Znak ten został zgłoszony na specjalny konkurs przez jeden z warszawskich oddziałów harcerek. Wygrał z 26 innymi projektami.
Pierwszy raz został namalowany 20 marca 1942 r. Najbardziej znaną akcją związaną z tym symbolem było namalowanie go przez Jana Bytnara „Rudego” na pomniku Lotnika na placu Unii Lubelskiej. Znaki Polski Walczącej widniejące na murach dodawały otuchy Polakom w mrocznych chwilach hitlerowskiej okupacji, dawały im nadzieję na odzyskanie niepodległości.
Tekst Pojawienie się znaku Polski Walczącej na murach Warszawy autorstwa BW został opublikowany na licencji CC BY-SA 3.0.