Królowa Eleonora Habsburżanka nie miała łatwego życia – wcześnie straciła ojca, a los połączył ją z jednym z najbardziej nieudolnych polskich monarchów. Jej mąż Michał Korybut Wiśniowiecki większość panowania spędził na walce ze swoimi politycznymi przeciwnikami, nieustannie był obiektem kpin i złośliwości, a przy tym nie odziedziczył po swoim ojcu – pogromcy Kozaków – militarnego talentu.
Eleonora wiernie stała jednak u jego boku na dobre i na złe, choć szlachta niejednokrotnie sugerowała jej, by rozwiodła się z Wiśniowieckim, a po jego śmierci liczyła na to, że poślubi jego następcę. Nawet kiedy opuściła Polskę i wyszła za mąż za księcia Lotaryngii Karola V Leopolda, część przeciwników nowego monarchy Jana III Sobieskiego cały czas o niej pamiętała, a podobno nawet oferowała jej powrót na polski tron.
Eleonora Habsburżanka. Dzieciństwo i młodzieńcze lata
Eleonora Maria Józefa Habsburżanka przyszła na świat 21 maja 1653 r. w Ratyzbonie jako córka cesarza rzymsko-niemieckiego oraz króla Czech i Węgier Ferdynanda III i księżniczki mantuańskiej Eleonory Magdaleny Gonzagi. Jej starszymi przyrodnimi braćmi byli król Czech i Węgier Ferdynand IV, cesarz Leopold I oraz wielki mistrz zakonu krzyżackiego i biskup wrocławski Karol Józef.
Przyrodnia siostra Eleonory Marianna została żoną króla Hiszpanii Filipa IV Habsburga, a rodzona Maria Anna Józefa poślubiła elektora Palatynatu Reńskiego Jana Wilhelma. Ojciec przyszłej polskiej królowej zmarł 2 kwietnia 1657 r. w Wiedniu, kiedy miała ona zaledwie cztery lata. Wychowaniem arcyksiężniczki Eleonory zajęła się więc jej matka, która zadbała o to, aby otrzymała ona staranne wykształcenie – znała języki niemiecki, włoski, łacinę i najprawdopodobniej hiszpański.
Kiedy w 1669 r., po abdykacji króla Jana II Kazimierza, odbyła się w Polsce kolejna wolna elekcja, brat Habsburżanki Leopold I wspierał kandydaturę księcia Karola Leopolda, następcy tronu lotaryńskiego z dynastii z Vaudémont. Liczył na to, że Eleonora zostanie jego żoną, a co za tym idzie nową królową Polski. Habsburżanka znała swojego potencjalnego narzeczonego jeszcze z czasów dzieciństwa i darzyła go dużą sympatią, więc z nadzieją patrzyła na rozwój wydarzeń.
Ostatecznie jednak 19 czerwca 1669 r. szlachta wybrała na polu elekcyjnym „króla Piasta”, czyli Michała Tomasza Wiśniowieckiego, który objął władzę w Polsce jako Michał Korybut Wiśniowiecki. O wyborze przedstawiciela wpływowego rodu książęcego zdecydował przede wszystkim fakt, że był on synem cenionego w całej Polsce wodza Jeremiego Michała Wiśniowieckiego zwanego Jaremą, który cieszył się opinią pogromcy Kozaków. Jak się jednak miało okazać, nowy władca nie odziedziczył po swoim ojcu zbyt wielu cech.