W XIV wieku Węgry pod panowaniem Andegawenów znajdowały się u szczytu swojej potęgi. Korona Świętego Stefana gromadziła pod sobą ogromne terytoria, a dwór monarszy olśniewał chrześcijańską Europę swoim splendorem.
Elżbieta Bośniaczka w cieniu wielkiego męża i teściowej
Panowanie Karola Roberta i jego żony Elżbiety Łokietkówny było bez wątpienia wspaniałym okresem w historii królestwa węgierskiego. Tymczasem po śmierci swojej piastowskiej matki młodziutka Elżbieta Bośniaczka, która od najmłodszych lat zachwycała wszystkich swoją niezwykłą urodą, trafiła na dwór potężnej węgierskiej królowej. Pod wrażeniem Bośniaczki był również, niedawno owdowiały, syn Karola Roberta i kolejny król Węgier – Ludwik, zwany później Wielkim.
Poważną przeszkodą w zawarciu małżeństwa okazały się koligacje rodzinne. W żyłach Ludwika i młodziutkiej Elżbiety płynęła piastowska krew. Oboje byli kuzynami i aby otwarła się dla nich droga przed ołtarze, niezbędna była papieska dyspensa. Wkrótce wszystkie przeszkody zostały pokonane i para wzięła ślub w 1353 roku.
Odznaczający się gorliwą pobożnością król Ludwik miał potem podobno wydać rozkaz uszycia ze ślubnych strojów młodej pary drogocennych ornatów. Co niezwykłe dla tamtych czasów, małżeństwo najprawdopodobniej zostało zawarte z miłości. Ku uciesze swej niezwykle ambitnej i wpływowej teściowej, królowa Elżbieta Bośniaczka nie interesowała się początkowo polityką Królestwa Węgier.
Jedna z anegdot, mająca stanowić przykład lekkomyślności monarchini, mówiła o tym, że Elżbieta miała ukraść w Zadarze cenną relikwię. Był to palec świętego Szymona. Królowa Elżbieta Bośniaczka po dokonaniu tego zuchwałego czynu poważnie się rozchorowała. Mdłości, których dostała, miały być karą za obrazę i świętokradztwo. Ukarana przez świętego, Elżbieta Bośniaczka ufundowała na przebłaganie wspaniały srebrny relikwiarz, w którym spoczęły święte szczątki.
Małżeństwo z pobożnym i rycerskim Ludwikiem, pomimo przemożnego wpływu królowej matki na monarchę, było szczęśliwe. Przez wiele lat para królewska nie mogła doczekać się potomstwa. Jednak w 1370 roku przyszła na świat Katarzyna, najstarsza córka i następczyni tronu, a wkrótce potem Maria i najmłodsza Jadwiga.
Ale księżniczki nie miały tyle szczęścia w miłości co matka. Zaręczona z Ludwikiem Orleańskim, Katarzyna zmarła w wieku niespełna ośmiu lat. Drugą w kolejności Marię wydano za młodego Zygmunta Luksemburskiego. W polskiej pamięci historycznej najsłynniejsza jest historia Jadwigi, późniejszej żony Władysława Jagiełły, której los miał być pierwotnie związany z Wilhelmem Habsburgiem.
Przez całe swoje panowanie ich ojciec Ludwik Wielki działał wielotorowo, starając się zabezpieczyć przyszłość dynastii. Oprócz tworzenia planów małżeńskich córek był aktywny w sprawach neapolitańskich, czy polskich, co poskutkowało zdobyciem tronu krakowskiego. Na mocy wcześniejszych układów z Kazimierzem Wielkim, w 1370 roku został koronowany w Krakowie na króla Polski. Koronacja odbyła się „bez małżonki”. Mimo fizycznej obecności Elżbiety Bośniaczki podczas uroczystości węgierska królowa nie używała tytułu królowej Polski.
Rządy Elżbiety Bośniaczki
Śmierć królowej matki w 1380 roku, a także choroba i zgon Ludwika Wielkiego w 1382 roku przyniosły poważne zmiany, zarówno w życiu prywatnym królowej Elżbiety Bośniaczki, jak i w polityce węgierskiej. Będąca do tej pory niemal w zupełnym cieniu silnych osobowości poprzednich monarchów, czterdziestokilkuletnia wdowa okazała się niezwykle ambitną i spragnioną władzy osobą.