Wiktoria była córką księcia Kentu Edwarda, z dynastii Hanowerskiej i Marii Luizy Wiktorii, z dynastii Sasko-Koburskiej. Jej dziadek, Jerzy III, był wówczas królem Wielkiej Brytanii i elektorem Hanowerskim. Wiktoria miała mocne prawo do ewentualnej sukcesji, choć rodzinna układanka dynastyczna była nieco skomplikowana.
Wiedząc o tym, na krótko przed narodzinami przyszłej królowej, jej zapobiegliwi rodzice przeprowadzili się z niemieckiego Amorbach do Anglii. Uważali, że przyszłe dziecko powinno się narodzić w kraju, którym przyjdzie mu rządzić.
Trudne początki Wiktorii
Alexandrina Victoria przyszła na świat 24 maja 1819 roku, w pałacu w Kensington. Jej pierwsze imię wzięło się od jej ojca chrzestnego, Cesarza Rosyjskiego Aleksandra I, a drugie po matce. W dorosłym życiu wolała posługiwać się swoim drugim imieniem.
Wkrótce, po narodzinach, w 1820 roku, zmarł Jerzy III, a tron objął jej wuj – Jerzy IV. Nowy władca nie pozostawił po sobie legalnych potomków, którzy mogliby przejąć władzę. Po nim rządy sprawował jeszcze Wilhelm IV, który również nie pozostawił po sobie dziedzica. Niemal pewnym było, że kolejna w linii dynastycznej będzie Wiktoria.
W międzyczasie, krótko po narodzinach Wiktorii, zmarł jej ojciec, a wychowanie przyszłej dziedziczki tronu przeszło na jej matkę. Maria Luiza Wiktoria i jej przyjaciel Lord John Conroy, okazali się surowymi wychowawcami. Co prawda otrzymała dobre, królewskie wykształcenie i przynajmniej teoretycznie niczego jej nie brakowało, ale była przy tym często upokarzana i trzymana w pałacu pod ścisłą kontrolą.
Matka nazywała ją głupią, brzydką i niezdolną do rządzenia. W obawie przed utratą części wpływów po objęciu władzy przez Wiktorię, Maria Luiza izolowała córkę od świata. Z tego powodu, nie pozwolono jej mieć właściwie żadnych przyjaciół, którzy mogliby doradzać przyszłej władczyni. Wiktoria bardzo przeżyła bezuczuciowe wychowanie i wkrótce po objęciu władzy oddaliła (lub raczej wygnała), swoją matkę i Conroy’a. Odmówiła jej nawet honorowego tytułu Królowej Matki. Do końca życia obie kobiety pozostały w konflikcie.
Wiktoria objęła rządy w wieku 18 lat. Królowa u progu dorosłości była niską kobietą, którą uważano za ładną i dobrą z charakteru. Już na początku swojego panowania cieszyła się popularnością. W początkowym okresie zaprzyjaźniła się z premierem z partii Wigów, Lordem Melbourne, którego traktowała niemal jak ojca. On zaś okazał się dobrym mentorem i stał się jej prawdziwym przyjacielem.
Wkrótce jednak stanęła przed pierwszymi poważnymi decyzjami, które nadszarpnęły dobrą reputację królowej. Oskarżyła ona jedną ze swych dwórek, Florę Hastings, o zajście w ciążę z Johnem Conroy’em, przyjacielem (bądź kochankiem) jej matki i jednym z jej dawnych prześladowców z dzieciństwa. Badania lekarskie nie wykazały stanu brzemiennego, a sama oskarżona zmarła jeszcze w tym samym roku z powodu raka, który przypominał symptomy ciąży.
W tle jednego skandalu wystąpił kolejny, tzw. kryzys sypialniany. Proponowany przez królową, przedstawiciel partii Konserwatystów Robert Peel, zgodził się na uformowanie rządu, pod warunkiem oddalenia dwórek sypialnianych, z których wiele wywodziło się z rodzin przedstawicieli partii Wigów. Była to prowokacja, ponieważ zazwyczaj wymieniano na dworze królewskim mężczyzn, a nie kobiety. Królowa uważając dwórki za swe przyjaciółki, odmówiła, wobec czego do władzy powrócili Wigowie.
Królowa Wiktoria – miłość i wojna
W 1839 roku rozpoczęła się jedna z najbardziej znanych miłosnych historii XIX wieku. Wiktoria zakochała się, z wzajemnością, w swoim kuzynie Księciu Albercie z dynastii Saxe-Coburg-Gotha i zaproponowała mu małżeństwo. Co prawda, poznali się już kilka lat wcześniej, ale wówczas Albert nie wywarł na niej dobrego wrażenia. Teraz jednak dorósł, zmężniał i w niczym nie przypominał dawnego młodzieńca.