Nieubłagana ofensywa Talibanu w kierunku Kabulu zaczęła jednak stopniowo słabnąć. Spowolnienie działań zbrojnych wynikało z różnych powodów. Wśród nich można wyszczególnić dwa najważniejsze. Przede wszystkim tym razem radykałowie musieli stawić czoła zupełnie innym przeciwnikom niż dotychczas. Podbijając południe Afganistanu, ruch zwalczał bowiem poszczególne oddziały eksmudżahedinów. Grupy tego typu charakteryzowały się działaniem w pojedynkę, wewnętrznymi oraz zewnętrznymi podziałami czy zazwyczaj słabym duchem bojowym swoich członków. Zwykle nie miały też żadnego wyznaczonego modus operandi – oprócz pragnienia jak najszybszego zdobycia dużej ilości łupów wojennych. Ich potencjał strategiczny i struktury organizacyjne również pozostawiały wiele do życzenia. Każdą z tych cech Talibowie skutecznie wykorzystywali, odnosząc przy tym łatwe zwycięstwa. Niekiedy nie musieli nawet sięgać po broń. Wrogowie, lękając się popularności i siły organizacji, przechodzili na jej stronę lub przenosili swoje siedziby w bezpieczniejsze miejsca.
Eskalacja walk całkowicie zmieniła dotychczasową sytuację. Od tego momentu Talibowie mieli naprzeciwko siebie dobrze zorganizowane i dowodzone oraz doświadczone wieloletnimi starciami formacje zbrojne, które przynależały do najważniejszych afgańskich frakcji politycznych. Ponadto głównym wrogiem radykałów stały się bitne siły rządowe rozpaczliwie próbujące utrzymać swoje pozycje w stolicy kraju.
Przeniesienie walk w bezpośrednie otoczenie Kabulu spowodowało również spadek poparcia społecznego dla Talibanu. Ruch wkroczył bowiem na ziemie zamieszkałe przez ludność o różnym etnosie. Plemiona pasztuńskie nie stanowiły już tam zdecydowanej większości, jak to miało miejsce w Kandaharze czy Helmandzie. Tym samym fundamentaliści stracili mocny atut, który uprzednio posiadali, jako że nie mogli już liczyć na szerokie poparcie ze strony lokalnych społeczności, a tym samym odnosić zwycięstw niewielkim nakładem kosztów.
Liczne przeciwieństwa nie odwiodły jednak Uczniów Boga od planów zajęcia całego Afganistanu. Ofensywa na stolicę była więc kontynuowana. Pomimo początkowej porażki w starciu z Hezb-e Islami ruch przegrupował swoje siły i zdołał wyprowadzić kontruderzenie. W jego trakcie Talibowie całkowicie pobili wyczerpane walką na dwa fronty oddziały Hekmatyara. Dzięki udanemu kontratakowi fundamentaliści wyparli swoich adwersarzy z prowincji Wardak i Logar oraz wzgórz otaczających Kabul. Odtąd weszli w bezpośredni kontakt z armią rządową dowodzoną przez Ahmada Szacha Masuda, a także oddziałami hazarskiej partii Hezb-e Wahdat-e Islami. Po raz pierwszy zyskali również realną szansę na zajęcie miasta.