Podobnie jak z kwestią pierwszeństwa, tak i w liczbie wypraw do Winlandii zaistniała pewna nieścisłość. W Sadze o Grenlandczykach szacuje się, że ekspedycji było pięć (Leifa, Thorwalda, Thorsteina, Karlsefniego i Freydis). Z kolei Saga o Eryku Rudym przywołuje tylko dwie podróże. Samotnej wyprawy podjął się Thorstein, natomiast wspólnie na morze wypłynęli Karlsefni, Thorwald i Freydis.
Pierwsza próba powrotu do Winlandii zakończyła się niepowodzeniem. Statek Thorsteina błądził na niespokojnych wodach Atlantyku przez całe lato. Najmłodszy brat Leifa cudem powrócił do domu. Przytłaczało go poczucie klęski. Nie odnalazł lądu, o którym tak bardzo marzył. Thorstein niebawem zapadł na śmiertelną chorobę. Przed śmiercią przepowiedział swojej żonie Gudrid, że poślubi Islandczyka, któremu urodzi sławnych potomków.
Czytaj też:
Wikingowie mieszkali na terenie dzisiejszej Polski. Legendarne Truso odkryto pod Elblągiem
Gudrid rzeczywiście poślubiła islandzkiego przybysza. Był nim bogaty kupiec Thorfinn Karlsefni. Postanowił wraz z żoną osiedlić się w Winlandii. Nie wykluczone, że w wyprawie uczestniczyło rodzeństwo Leifa Erikssona, czyli Thorwald i Freydis. Odkrywcy płynęli wzdłuż lądu z północy na południe i konsekwentnie nadawali nazwy nowym terenom.
Po dotarciu do założonej przez Leifa osady, koloniści spędzili tam kolejne trzy lata. Gudrid urodziła wtedy syna Snorriego – uznawanego w sagach za pierwsze białe dziecko zrodzone na nowym kontynencie. W tym czasie przybysze nawiązali kontakty z tubylcami. Początkowo miał one charakter pokojowy i opierały się na handlu.
Skandynawowie wymieniali swoje towary na skóry i futra, ale jedno ze spotkań zakończyło się krwawym konfliktem między przybyszami a rdzenną ludnością (nazywaną Skraelingami). Wzajemna niechęć systematycznie narastała. Jej konsekwencją była śmierć Thorwalda, którego trafiła inuicka strzała.
Ostatnia wyprawa, która w sposób tragiczny zakończyła osadnicze eskapady do Winlandii została przedstawiona w Sadze o Grenlandczykach. Freydis śladem swoich braci postanowiła wyruszyć do Winlandii. Żywiła nadzieję, że wyprawa pozwoli jej szybko dorobić się znacznego majątku. Wspólną podróż zaproponowała dwóm islandzkim braciom – Helgiemu i Finnbogiemu. Umówili się na równy udział w zyskach oraz na sprawiedliwy podział załogi. Każda ze stron obiecała zabrać ze sobą nie więcej niż 30 mężczyzn.
Czytaj też:
„Wikingowie: Walhalla”. Prawdziwa historia Swena Widłobrodego wyglądała inaczej niż w serialu
W porcie okazało się, że Freydis nie zamierzała dotrzymać danego słowa. Wprowadziła na swój statek dodatkowych 5 towarzyszy. Siostra Leifa Erikssona od samego początku była negatywnie nastawiona do Islandczyków. Cały pobyt w Leifsbudir (osadzie założonej przez Leifa) dążyła do konfrontacji. Traktowała islandzkich braci jak intruzów, którzy pragną pozbawić ją rodowego majątku. Rzeczywiście Helgi i Finnbogi mieli plan pozostać na dłużej w bajecznej Winlandii, ale nie zamierzali lekceważyć zdania głównej organizatorki wyprawy.
Pewnego poranka Freydis zbudziła swego męża Thorvarda, skarżąc się, że islandzcy bracia ją skatowali. Za pomocą manipulacji i kłamstw zmusiła go do zemsty na niewinnych ludziach. Thorvard wraz ze swoją kompanią dopadł członków islandzkiej załogi pogrążonych jeszcze we śnie. Przy życiu pozostało zaledwie 5 kobiet, gdyż żaden z mężczyzn nie odważył się ich zabić.
Freydis nie posiadała takich skrupułów. Chwyciła siekierę i bez mrugnięcia okiem zadała śmiertelne ciosy. Po masakrze wrócił jej dobry humor. Obawiała się jednak reakcji brata i nakazała milczeć wszystkim zaangażowanym w ten niechlubny występek. Z czasem Leif poznał prawdę i przeklął swoją siostrę i jej potomstwo.
Czytaj też:
Wikingowie. Fakty i mity o wyprawach wojowników z Północy
L’Anse Aux Meadows dawną Winlandią?
Gdzie dokładnie mogły znajdować się urodzajne ziemie odkryte przez Leifa Erikssona? To pytanie przez wieki nie uzyskało konkretnej odpowiedzi. Pewien trop pojawił się w 1960 roku, kiedy to norweski pisarz i hobbysta Helge Ingstad wyruszył wraz z żoną Anne Stine do Kanady, aby podążyć szlakiem skandynawskich sag.
Oparciem w ich badawczej podróży mogła być również książka nowofundlandzkiego agenta ubezpieczeniowego i historyka Williama A. Munna (1864–1939), który przestudiował europejskie źródła literackie i na ich podstawie wysunął teorię o potencjalnym miejscu lądowania Grenlandczyków. Z jego obserwacji wynikało, że wikingowie mogli zacumować u wybrzeża miejscowości L’Anse Aux Meadows (fr. Zatoka Meduz) na północnych terenach dzisiejszej Nowej Funlandii, co w rezultacie okazało się słusznym przypuszczeniem.